नेपथ्यका अमृत गुरुङः चित्रकार बन्न चाहन्थेँ, झुक्किएर गायक बनेँ

दृष्टिकोण दैनिक सम्बाददाता

६ बर्ष अघि

२0७५ बैशाख १५ शनिबार

नेपथ्यका अमृत गुरुङः चित्रकार बन्न चाहन्थेँ, झुक्किएर गायक बनेँ

ब्बेको दशकमा जन्मेको पोखरेली ब्यान्ड नेपथ्य नेपालकै चर्चित ब्यान्डमात्रै बनेन, विश्वका कुनाकुना पुगेर साँगीतिक कार्यक्रम गर्ने एकमात्र ब्यान्ड बन्यो । नेपालमा बग्रेल्ती साँगीतिक ब्यान्डहरु भएका बेला जन्मेको यो ब्यान्डले आफ्नो फरक धार निर्माण निर्माण गर्‍याे ।

छेक्योछेक्यो छेउराली डाँडाँ…, जीवन हो घाम छाँया…, रेशम…, तालको पानी माछीले खाने… लगायत एकपछि अर्का दर्शनौँ गीत दिएको नेपथ्यले युवापुस्तामा एकछत्र राज गर्‍याे  र गरिरहेकै छ । सन् १९९३ को अप्रिल १ मा पहिलो एल्बम ‘नेपथ्य’ निकालेको यो ब्यान्डले गएको वर्षमात्र सिल्भर जुब्ली मनायो ।

नेपथ्यका मुख्य गायक अमृत गुरुङ साँगीतपारखीका मनमुटुमा नमेटिने गरी खोपिएर बसेका छन् । अमृत गुरुङ नाम सुन्ने बित्तिकै धेरैको शीर श्रद्धाले झक्छ । उनै गायक अमृत भने आफू झुक्किएर गायक बनेको बताउँछन् । उनी खास चित्रकार बन्न चाहन्थे । बाल्यकाल र पोखराबारे एक साझँ अमृत गुरुङ अनलाइनखबरकर्मी अमृत सुवेदीसँग गफिए । बाल्यकालको पोखरा र सँगीतबारे गुरुङले केही नयाँ कुरा सुनाए । उनीसँग गरिएको कुराकानी उनकै शब्दमाः

गाउँमै लोकगीत सुनेर हुर्किएँ । बाजेहरुले, आमाहरुले छ्यामाहरुले गाएका लोकगीत सुनेँ । बजार झरेपछि रेडियो नेपाल सुनेँ । हिन्दी गीत सुनेँ, बिटलका अंग्रेजी गीतहरु सुन्दै हुर्किएँ ।

मलाई मन परेको बाटुलेचौरका सारंगी रेटेर गन्धर्व (त्यसबेला गाइने भनिन्थ्यो) हरुले गाएको गीत खुब मन पथ्र्यो । झलकमान गन्धर्वलाई बुटेलेचौरतिरै पनि सुनेको हो, चिनेकै हो, देखेको हो । पछि रेडियो नेपालतिर सुनियो । गन्धर्व समुदाय देउसी–भैलो खेल्थे, रमाइलो गर्थे । मलाई पनि उनीहरुसँगै गाउन खुब रमाइलो लाग्थ्यो ।

पोखरा झरेपछि चिनेको, सुनेको गायक अरुण थापा हुन् । सरोजगोपाल दाइ हो । बाबा राणा, विक्रम गुरुङ, विनोद गौचनलगायतका दाइहरुलाई पोखरा झेरेपछि सुरुमा मैले चिनेको हुँ । पछि गएर विक्रम दाइ र अरुण दाइ चाहि साथीजस्तै बन्नु भो ।

मनपर्ने गायकगायिका त धेरै हुनुहुन्छ तर मलाई अमर गुरुङका केही गीतहरु यस्ता लाग्छन्, जहिले जहाँ सुन्दा पनि एक खालको अध्यत्मिक आनन्द दिन्छ । अमर गुरुङका त्यस्ता गीत म दोहोर्याइतेहेराई सुनिरहन्छु । अमर दाइको एउटा एल्बम छ, कहिले लहर कहिले तरंग । त्यो ०४०/४१ सालतिर निस्केको हो । बडो गज्जब छ । त्यो एल्बममा जीवनको एक खालको दर्शन छ ।

म सानोमा गीत गाउँथिनँ, पेन्टिङ गर्थेँ । चित्रकलामा रुचि थियो । स्कुलका नाटकमा भाग लिन्थेँ । गीत गाउने कुरामा साथी–भाइसँग सम्मिलित त हुन्थेँ तर आफैँ गाउन सक्दिनथेँ । रमाइलोका लागि खाली ठाउँ भर जस्तो थिएँ म । कसैबाट भएन भनेमात्रै उभिन्थेँ । लहैलहैमा जिस्किएर गीत गाउथेँ ।

मेरो जिन्दगीमा पहिलोपटक साथी वीर पुनले स्टेजमा लगे । उनी राम्रो ड्रमर थिए । गीत गाउनुपर्छ भनेर डाँफे कला मन्दिरमा पहिलोपटक गीत गाएको थिएँ । भनिन्छ नि जो माया प्रेममा पर्दैन, ऊ कवि हुन सक्दैन ।

मायाप्रेममा परेपछि जसले पनि जस्तो भए पनि दुई/चार वटा कविता लेखिहाल्छ झैं गीत बुझ्न पनि यसको लत लाग्नुपर्छ । डाँफे कला केन्द्रमा मैले ‘दिनहरु, रातहरु जतिजति सत्य छन्, त्यति तिमीलाई मेरो प्यार थियो,’ भन्ने गीत गाउँदा हात थरर कापेको थियो ।


थप समाचार

समाचार